Siewie.tv - Zawadowski znów na topie

Zawadowski znów na topie

Wtorek, 28 stycznia 2014 10:30

Wyjątkowo udanie rozpoczął się ten rok dla zduńskowolskiego poety Tadeusza Zawadowskiego, członka Związku Literatów Polskich i założyciela Klubu Literackiego "Topola" w Zduńskiej Woli. Bo chociaż, jak sam powiedział siewie.tv, już tylko sporadycznie bierze udział w konkursach, to jednak znów z efektami. Znów z nagrodami, których w swoim dorobku ma blisko 300!!!

- W minoną sobotę czyli 25 stycznia odbierałem w pięknych salach odbudowanego w ubiegłym roku zamku w Inowłodzu I nagrodę w organizowanym po raz pierwszy Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim im. Juliana Tuwima. Patron konkursu miał olbrzymi sentyment do tej miejscowości i odwiedzał ją przez wiele lat, pisał o niej m.in w ,,Kwiatach Polskich''. I tu są moje z nim zbieżności, bo ja również od kilkunastu lat przynajmniej raz w roku tam goszczę i moje wiersze znajdują się w kilku przewodnikach po Inowłodzu i okolicach. Jak twierdzi autor przewodników - Konrad Rybicki - należę do bardzo wąskiego grona poetów, którzy o Inowłodzu pisali wiersze. Te, które wysłałem na ten konkurs ukażą się w kwietniu w moim kolejnym tomiku pt. "Kiedyś", który ukaże się w kwietniu w Bydgoszczy. Siewie.tv gratuluje Panu Tadeuszowi i życzy Wielkiej Weny Twórczej w 2014 roku!

Fot. archiwum prywatne T. Zawadowskiego

ZAWIŚĆ

Zawiść to takie wiecznie głodne stworzenie
To tu skubnie to tam
i zawsze mu mało Czasem coś podkradnie
kiedy indziej do garnka zajrzy
i zamiesza aż żółć na wierzch wypłynie
Zawiść to stworzenie wiecznie smutne
Chodzi z nosem spuszczonym na kwintę
i żal mu że ptak umie śpiewać
a pasikonik grać na skrzypkach
Tyle jej szczęścia gdy nogę dziecku podłoży
i ujrzy jak wraca z siniakiem do domu
Tuła się po świecie jak kamień po drodze
Zawsze na wyciągnięcie ręki
wącha nasze ślady tropi nasze kroki
gotowa służyć pomocą
w niegodziwej sprawie
Nasza zawiść maleńka
co rośnie jak góra

NAZYWANIE PRZEDMIOTÓW

Nazywanie przedmiotów jest rzeczą
Niezwykle ryzykowną
Bo dlaczegóż stół miałby nazywać się stołem
A nie na przykład krzesłem
I czy nie czuje się dotknięty
Tą właśnie nazwą
Może wolałby być kimś innym
Niepowtarzalnym i pojedynczym
Niepodobnym do innych stołów
Etymologia jest w tym zakresie
Niezwykle zawiła i pokrętna
Stoły choć podobne do siebie
Różnią się jak ludzie
Te z salonów mają wielkopańskie maniery
Przy nich nie usiądziesz w rozchełstanej koszuli
Z niedopiętym guzikiem pod szyją
Przy nich siada się wytwornie
I prowadzi dyskursy a nie zwykłe rozmowy
Sztućce muszą być wzorcowo ułożone
A serwetki wykrochmalone
Gdzie z nimi równać się stołom kuchennym
Przy tych można śmiać się do rozpuku
I rozmawiać o wszystkim
Nawet o sprawach błahych i przyziemnych
Nazywanie przedmiotów jest rzeczą
Niezwykle delikatną
Trzeba ciągle uważać aby ich nie dotknąć
Nazwą nazbyt banalną lub zbyt pospolitą
Bo mogą znienacka odejść obrażone
Zapomnieć adresu i już nie powrócić
W pustym mieszkaniu nie nazwiesz niczego

SAMOTNOŚĆ LUSTER

Lustro to stworzenie bardzo towarzyskie
Wchodzę do łazienki – ono na mnie czeka
Przygląda się mej twarzy
I wygładza zmarszczki
Naciąga kąciki ust do uśmiechu
Po chwili jest w pokoju z filiżanką kawy
Z książką w dłoni jak tarczą
Która ma mnie chronić
Przed światem zza okna
Na chwilę odległym
Pragnę wyjść – ono już jest w przedpokoju
Z parasolką i płaszczem wyciągniętym z szafy
I z tą wieczną obawą
Że mogę nie wrócić
Samotność luster liczy się podwójnie
Potrafią jak pies czekać
By ci drzwi otworzyć
Wilgoć im w kącikach narasta gdy płaczą
Lustra w pustych mieszkaniach
Szarzeją jak ludzie