TAK MI SZKODA LATA...

Jestem najzupełniej normalny; od wczesnego dzieństwa szkoda mi lata, kiedy odchodzi, tęsknię za Nim jesienią, zimą, a nawet wiosną, gdy lato już blisko. Pisałem kiedyś o Nim, że jest jak słoneczny zajączek, taki puszczany lusterkiem, cudny, ale tak krótkotrwały... Tęsknie patrzę zwłaszcza na dzieci, które w czerwcu ostatni raz przed wakacjami idą do szkoły. Przypominam sobie wtedy swoje wakacje, te niepowtarzalne dni tuż przed, bo przecież największe dreszcze przynosi krótkie czekanie na wielką przyjemność.

A ile jej trzeba mieć, żeby wyobrazić sobie, że zdarzą się jeszcze takie wakacje, jak te w powieści Kornela Makuszyńskiego ,,Szatan z siódmej klasy'' (data I wydania - 1937). Z taką szesnastoletnią Polą Raksą, pałacem pełnym przygód i... mną, dzielnym jak młody James Bond, czyli Adaś Cisowski? Przykładam głowę do poduszki marząc o uśmiechu Wandy Gąsowskiej-Poli Raksy, no i o chwili, kiedy – jak w 1960 r. - usłyszę: ,,Już za parę dni, za dni parę, wezmę plecak swój i gitarę, pożegnania kilka słów, Pitagoras bądźcie zdrów, do widzenia wam, canto cantare! Lato, lato, lato czeka, razem z latem czeka rzeka, razem z rzeką czeka las, a tam ciągle nie ma nas...”. Nie ma Jerzego Ludwika Kerna, nie ma Marii Kaniewskiej, ale przecież za rok znowu będzie lato! Za rok, a tymczesem...

Szkoda mi lata                Lata mi szkoda                Szkoda wakacji

Kiedy odchodzi                Za każdym razem            Których już nie mam

Liśćmi zamiata                Wrześniowa coda            Tych chwil na stacji

Śliwami słodzi                 Z lekkim marazmem         Gdzie tamta trema...

Lata mi żal                     Szkoda mi lata

Żal zieleni                      Z łezką w oku

Gdy mgiełki szal              Z marną pociechą

Nam to zmieni                Że w przszłym roku

Też będzie lato...

Połajania i polemiki odbieram: CLOAKING

LEK.