W temacie zima nic mi się nie zmieniło: nadal jest to najmniej lubiana przeze mnie pora roku. Po prostu nie znoszę... Ale nie zawsze tak było. Jako dziecko lubiłem zimę, bo to i łyżwy, i sanki, a nawet narty, gdyż w Bartochowie są przecież niewielkie wzgórza, a jeden z moich mieszkających tam kolegów miał narty. Zima miała swoje uroki, ale z wiekiem mijały one, jak życie...

Oczywiście, najbardziej zapamiętałem zimę stulecia w 1963 roku. Byłem wtedy uczniem pierwszej klasy Szkoły Podstawowej we Włyniu i miałem to nieszczęście, że uczyłem się w starym budynku szkoły we Włyniu, a mieszkałem z rodzicami w drugim starym szkolnym budynku, w Dzierząznej, odległym od tego pierwszego o blisko półtora kilometra. Kiedy na początku stycznia 1963 roku nastąpiły gwałtowne i straszliwie obfite opady śniegu, a mróz w nocy dochodził do minus trzydziestu stopni, przestaliśmy chodzić do szkoły. Życie stało się trudne, bo i wychodek na dworze, i woda zamarzała w wiadrze, i w piecach trzeba było palić więcej. Pamiętam, że poruszaliśmy się po podwórku chodząc w śnieżnych tunelach, które były gdzieś pół metra ponad moją głowę. Transport na wsi odbywał się tylko saniami, bo na drogach było półtora metra śniegu. Na szczęście, prawie każdy gospodarz miał sanie. I tu przypomnę jedną z najbardziej fascynujących zabaw zimowych mojego dzieciństwa. Niemal każdej zimy droga obok mojego domu, który był szkołą, pokryta była tak zwaną ,,śliskością pośniegową’’, czyli ubitym śniegiem, nadającym się wyjątkowo dobrze do jazdy na sankach lub na łyżwach. Kiedy wóz konny lub sanie jechały dość wolno, podczepialiśmy się pod taki pojazd i jechaliśmy ciągnieni nawet kilometr, by wrócić w ten sam sposób. Niepojęte dla nas było to, że niektórzy gospodarze bardzo tego nie lubili i potrafili… okładać nas batem! Taki gospodarz narażony był na atak z naszej strony. Jeśli tylko się dało, okładaliśmy go śnieżkami.

Piękne było natomiast dokarmianie zwierząt. Za tej obrzydliwej komuny nauczyciele wkładali nam do głów miłość do zwierząt, poszanowanie natury, przyrody. Każdej zimy zbieraliśmy warzywa, zboże, a już jesienią – kasztany i żołędzie dla dzików. Zimą organizowaliśmy wyprawy do lasu, do karmników dla leśnej zwierzyny. Do tych, które przygotowali leśnicy i do tych, które sami żeśmy zmajstrowali. Bywało, że z takiej wyprawy wracaliśmy po ciemku, a przecież wyjeżdżaliśmy po obiedzie. Piszę wyjeżdżaliśmy, bo karma była wieziona na sankach. I to w dużej ilości, bo przynajmniej kilkunastu kilogramów. Te wyprawy miały nie tylko aspekt wychowawczy, ale i zdrowotny; przebywaliśmy przecież kilka godzin w lesie, cały czas w ruchu.

Zimy mojego dzieciństwa kończyły się zazwyczaj niezbyt mądrymi zabawami, czyli pływaniem na krach. Było to zajęcie wielce ryzykowne, ale równie emocjonujące, wręcz fascynujące. Trzeba było mieć wiele sprytu, być niewiarygodnie sprawnym ruchowo, aby sprostać tej ekstremalnej zabawie. No i trzeba było też posiadać specjalne umiejętności. Wyrąbać lub znaleźć odpowiednio duży kawałek kry i potem, używając długiego kija pływać tak, aby nie wpaść do wody. Niestety, to zdarzało się dość często. Pływaliśmy w gumiakach, ale wylanie zeń wody nie wystarczyło. Trzeba było szybko wracać do domu na gorącą herbatę z malinami. Rzadko z cytryną, bo te owoce cytrusowe pojawiały się w domu najczęściej na Boże Narodzenie. Później rzadko, bo przecież panowała komuna. Taka zima współczesnej historii Polski. Zima, którą wspominamy z sentymentem dlatego, że wtedy byliśmy młodzi, bardzo młodzi.

Połajania i uwagi przyjmuję: CLOAKING

LEK.