Z Urzędu Marszałkowskiego Województwa Łódzkiego otrzymaliśmy informację, że właśnie podpisano list intencyjny między Województwem Łódzkim a Miastem Sieradz, w ramach projektów: Łódzka Regionalna Sieć Teleinformatyczna (ŁRST) oraz SIRMAN, siecią światłowodową w Sieradzu.

W czasie kryzysu, bez względu na to czy jest on jedynie tak zwaną „szok doktryną”, czy też relacją trwale oddziałującą, problemem wschodzących pokoleń jest umiejętność planowania. Mam na myśli zdolność prognozowania swoich zawodowych kroków. Nie da się ukryć, iż paradygmat kulturowy oparty na tworzeniu potrzeb, symulacji i szybkiego przetwarzania dotychczasowych dóbr bywa niekiedy zaprzeczeniem komunikacji, negocjacji i kooperacji. A zatem wzorzec ten sam siebie niejako anuluje i wyczerpuje. Dlatego tym bardziej ta umiejętność postrzegania jutra przez młodzież winna stać się celem.

Przed sądem stanie 37-letnia mieszkanka Trębaczewa (pow. pajęczański), matka czwórki dzieci, które latem 2013 roku utonęły w rzece Warcie nieopodal Działoszyna. O tragedii pisaliśmy obszernie w sierpniu ubiegłego roku: http://www.siewie.tv/artykuly/aktualnosci/1906-na-oczach-matki-zgino-czworo-dzieci-ona-nie-chciaa-i-nad-wod-ale-dzieci-nalegay.

We wtorek, 25 marca mają się odbyć wybory nowego zarządu Wspólnoty Lokalnej Osiedla 1000-lecia w Zduńskiej Woli. Zapowiada się burzliwe spotkanie, bo ta najstarsza wspólnota mieszkaniowa w mieście boryka się ostatnio z wieloma problemami. Od blisko dziesięciu miesięcy mieszkańcy nie mają swojego lokum.

Codziennie korzystamy z wielu źródeł informacji. Mamy kontakt z różnego rodzaju wiadomościami i zdarzeniami, które mogę zainteresować przeciętnego mieszkańca nawet małej miejscowości. Każdy poszukuje czegoś, co wywoła u niego zaciekawienie, emocje. Nieważne czy są one pozytywne, a może negatywne.

Czasami próbujemy zatrzymać kogoś za wszelką cenę, ale on i tak odchodzi. Wydaje nam się, że serce drugiej osoby skamieniało. Czujemy się osamotnieni i zdani tylko na siebie. Nie potrafimy normalnie funkcjonować: jeść, spać, uczyć się, wychodzić z domu, marzyć. Setki otaczających nas osób wydają się zupełnie niepotrzebne, bo pragniemy bliskości tylko tej jednej. Chcemy jej uśmiechu i drobnych gestów, dzięki którym czuliśmy, że żyjemy. Gubimy się pośród miliona dróg do nieuniknionej śmierci. Ale czy warto żyć, skoro odszedł ktoś, kto nadawał wszystkiemu sens?