Są ludzie o których mogę mówić tylko dobrze. Jednym z nielicznych z tej kategorii był Wojtek Słodkowski, dziennikarz, człowiek niebywale bezinteresownie serdeczny.

Nie pamiętam kiedy i w jakich okolicznościach Go poznałem. Najprawdopodobniej było to na początku mojej współpracy z łódzkim Ośrodkiem Terenowym Telewizji Polskiej, być może latem 1996 roku. Pamiętam za to, że już po kilku spotkaniach Wojtek odnosił się do mnie tak, jakby znał mnie całe lata. A jedno z pytań, które stawiał spotkanemu na korytarzu lub w bufecie nieco młodszemu koledze z Sieradza brzmiało zawsze: w czym ci pomóc? Kończyło się to na wymianie serdecznych informacji nie tylko o zdrowiu i aktualnym samopoczuciu, ale i o sprawach zawodowych. Kiedy miałem problemy z informacją związaną z Łodzią, dzwoniłem najczęściej do Niego. Działało to w obie strony, bowiem Wojtek potrzebował czasem wiadomości dotyczących parlamentarzystów lub samorządowców z sieradzkiego, w czym ja byłem dobry, i wtedy do mnie dzwonił. Najczęściej oglądane przeze mnie programy OT TVP Łódź to, oprócz ŁWD, właśnie "Tydzień w Łodzi", "Łódzki Klub Parlamentarny" i "Łódzkie Forum", czyli programy publicystyczne, które Wojtek prowadził.. Dlaczego? Ze względu na spokój i profesjonalizm prowadzącego, no i znajome ,,gadające głowy'', które, bywało, trafiały do tych programów niejako za moim pośrednictwem, bo Wojtek najpierw dzwonił i pytał: Jest tam u was taki...? Byłem wtedy bardzo dumny, że chociaż trochę mogłem Mu pomóc. Ale jak tu nie pomagać, kiedy Wojtek nigdy nie odmawiał mi pomocy, najczęściej wspomagając mnie chociażby dobrym słowem.  
Do dziś nie mogę odpowiedzieć sobie, dlaczego Wojtek tylko zdawkowo mówił o swoim udziale w walce o inną Polskę za czasów PRL-u. Od wspólnych kolegów dowiedziałem się, że rok siedział za to w więzieniu w Potulicach, że i tam był, na ile to możliwe, dziennikarzem. Podobnie było z gazetami, w których pracował. Przez przypadek, rozmowie o naszych wspólnych znajomych dziennikarzach (a znał niemal wszystkich, z tzw. terenu także), dowiedziałem się, że pracowaliśmy w tych samych tytułach: w ,,Dzienniku Łódzkim'' i ,,Głosie Porannym'', tylko w innych latach i nigdy się w tych redakcjach nie spotkaliśmy, choć Wojtek był starszy ode mnie tylko o cztery lata.
Podziwiałem u Wojtka wiele cech charakteru. Zwłaszcza wyjątkową jak na dziennikarza spolegliwość, no i spokój w kontaktach z często nieprzyjemnymi, nieprzyjaznymi ludźmi Było to widać także w pracy ze studentami dziennikarstwa na WSH, gdzie kilkakrotnie przyszło mi przez zupełny przypadek ,,podglądać'' pracę Wojtka z młodymi ludźmi. Jestem pedagogiem z wykształcenia, więc szybko zorientowałem się, że obcuję z wyjątkowym talentem pedagogicznym. Wdziałem z jakim pietyzmem Wojtek ,,pochyla'' się nad studentami, a oni chłoną to, co im mówi. Zazdrościłem Mu wtedy, bo przecież sam zajmowałem się i zajmują dziennikarską młodzieżą.
Teraz, wspominając Wojtka, który zmarł w nocy z 2 na 3 listopada, myślę o Nim: Spolegliwy opiekun, życzliwie nastawiony wobec podopiecznych, wrażliwy na cudze potrzeby i skłonny do pomagania. Taki jakby niedzisiejszy model Dobrego Człowieka.

Połajania i uwagi przyjmuję: CLOAKING

LEK.