,,Ludzie to żyją…’’ – mawiała ironicznie moja matka, Marianna Lisiecka (rocznik 1929) nauczycielka, która przepracowała w zawodzie ponad 45 lat. Ojciec, Jan Lisiecki (rocznik 1932), też był nauczycielem. Przy tablicy ponad 20 lat, bo od roku 1975 do emerytury był pracownikiem Kuratorium Oświaty i Wychowania w Sieradzu. Siostra Danuta też jest z wykształcenia nauczycielką, prawie pół rodziny wylądowało w tym zawodzie. A ja nie! Dlaczego?

,,Kraju mój, kraju barwny, pelargonii i malwy, kraju węgla i stali, i sosny, i konwalii, grudka twej ziemi w ręku świeci nawet po ciemku; tyś mój w śniegu w spiekocie, tu dziad spoczął, tu ojciec; trawa, trawa szmerliwa, białe kości okrywa. A nam, którzyśmy w drodze, niechaj flaga łopoce....'' Kiedy w myślach recytuję sobie fragment tego pięknego wiersza Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, zawsze mam ściśnięte gardło i łzy w oczach. I mam wtedy bardzo różne myśli. Takie trudne, że aż ich sam się boję...

Ktoś powiedział – sieradzki menel. Być może... A ja dodałem, ale jakżesz barwny. 26 stycznia zmarł Grzegorz Ptaszyński – Bulek, barwna postać starego Sieradza. Człowiek, który żył po swojemu. Człowiek luźny, umarł cichutko na ławce, na swojej ulicy Warszawskiej. Po prostu zamarzł. Miał 67 lat.

Wydaje się, że PRL tak nam zohydził socjalizm, że zapominamy, niestety, co zawdzięczamy ideologii i ruchom społecznym powstałym w XIX wieku. Tym, które ,,dążyły do ładu społecznego opartego na zasadach wspólnoty, równości i do racjonalnego zarządzania''. Szkoda, bo nie tylko rządzącej Polską od lat prawicy przydałaby się silna lewica z wyrazistymi postaciami. Ot, choćby takimi jak Marian Rapacki, który urodził się 135 lat temu w Sieradzu.

Lubię groch z kapustą. Urodziłem się w domu mojego dziadka, gdzie kapusta i groch były jednymi z najważniejszych elementów pożywienia. Może dlatego lubię różnorodność we wszystkim, a różnorodność wydarzeń zwłaszcza. Ostatnio ich nie brakowało. Najważniejszym bohaterem tychże był Paweł Adamowicz, zamordowany tak perfidnie prezydent Gdańska. Dla mnie wzór samorządowca, jak wzór metra z Sevres pod Paryżem.

Pamiętam kilka moich przygód z zawodem nauczycielskim. W czasie 39 lat pracy w dziennikarstwie prowadziłem różnego rodzaju warsztaty, czyli zajęcia dydaktyczne, także w szkołach. Zazwyczaj charakteryzowały się one dwoma cechami: symbolicznym wynagrodzenie i podobnym zainteresowaniem większości uczestników, którzy liczyli na zajęcia rozrywkowe, a tu praca! Nie dziwi mnie więc, że nauczyciele nieustannie są niezadowoleni ze swoich zarobków.

Historia lubi się powtarzać, ale nigdy dokładnie tak samo! Dlaczego zatem, kiedy popada trochę śniegu, temperatura spadnie do minus czterech stopni poniżej zera, to odwołuje się lekcje w szkołach, niektórzy ludzie nie jadą do pracy, bo ślisko na drogach? Pamiętam z dzieciństwa, że chodziłem do szkoły nawet wtedy, kiedy za oknem było minus dwadzieścia stopni!

Zastanówmy się co nam przyniósł odchodzący 2018 rok? Żyjemy w świecie i czasie niesamowitych podbojów i ekspansji. Tym razem są to oszałamiające swoim rozmachem wojny ekonomiczne o rozmiarach nieznanych od podbojów Aleksandra Wielkiego, gdzie olbrzymie kartele, korporacje (Google, Apple, Amazon, Samsung etc.) przy pomocy globalistycznych bankierów i prawników podbijają świat, wszędzie biorąc setki milionów zakładników. Czasem posługują się siłami zbrojnymi państw, aby złamać wolę i prawo do niepodległości państw. Broń nuklearna jawi się tu tylko straszakiem, atutem trzymanym w starej złowrogo skrzypiącej mocarstwowej szafie pełnej pogwałconych traktatów i kościotrupów kiedyś wzniosłych idei.

Święta miałem wspaniałe: z wnuczętami, z rodziną, z bliskimi, ze smacznym jedzeniem i przyzwoitymi trunkami, które piłem z zadziwiającym umiarem. Za to okres przedświąteczny, z wigilijnym popołudniem włącznie – niemiły i częściowo pechowy. A to zalałem sąsiadów w bloku, a to spadłem ze stołka zdejmując choinkę z lodówki, a to niemal mnie nie pobił pewien karczoch, któremu – naiwny – grzecznie zwróciłem uwagę. Jednak wszystko skończyło się dobrze, co oznacza, że szczęście chyba mnie nie opuściło?

Kiedy to było? Bez mała 55 lat temu, kiedy podczas szkolnej projekcji filmu ,,Krzyż walecznych'' woźny zasłaniał obiektyw projektora ,,Elew2''. Po to, abyśmy nie oglądali sceny namiętnego całowania się bohaterów noweli ,,Wdowa'', jednej z trzech z filmu ,,Krzyż walecznych''. Zdaje się, że było to tak niedawno... 18 grudnia zmarł Kazimierz Kutz, twórca tego filmu. Artysta, który był jednym z reżyserów kształtujących moje poczucie kina.