Od kilku dni zapowiadają wiosnę. Wieszczą, jak to nazywam, ku większemu zainteresowaniu odbiorców mediów, w których to czynią. A przecież do końca zimy jeszcze miesiąc. I kto wie, co się jeszcze może zdarzyć tego przedwiośnia, bo tak nazywa się ta części zimy i wiosny. Dawno jej nie było, więc może warto sięgnąć do wspomnień?

Z ekonomicznego punktu widzenia Uzbekistan można nazwać krajem o orientacji przemysłowej w różnych sferach działalności. Ważnymi kierunkami są rolnictwo, przewozy transportowe, handel, budownictwo i sfera usług. Na terenie kraju znajduje się dużo kopalin, znaczące złoża nafty i gazu, kamieni i metali szlachetnych, wolframu, węgla kamiennego i radioaktywnego uranu. Właśnie dlatego przemysł wydobywczy odnosi sukcesy, a metalurgia wstąpiła na nowy etap rozwoju.

Od zawsze łasy byłem niezwykle na dziewczęce, a później kobiece wdzięki! Mógłbym wręcz napisać, parafrazując Lirystę Jeremiego: ,,Już od dziecka miewał Kisiulek pociąg do damskich koszulek, a właściwie do ich zawartości, z serduszkiem pod cycuszkiem, symbolicznym źródełkiem miłości’’.

Właściwie, to mogę siebie nazywać morsem. Chociaż były to kąpiele przymusowe i przypadkowe, po tym jak lód zarwał się pode mną. Ale temperatura wody prawie zawsze oscylowała wokół zera. Natomiast już wieczorem bywało, że temperatura mojego ciała przekraczała czterdzieści stopni. Tak się zwykle kończyły moje przygody pod lodem. W sumie i tak się cieszę, że żyję. No i jest co wspominać.

Prezydent Uzbekistanu Szawkat Mirzijojew 29 grudnia 2020 roku wystąpił do Rodaków, Obywateli Uzbekistanu jak i do przedstawicieli Parlamentu Uzbekistanu z odezwą, która jest w istocie planem rozwoju kraju na 2021 rok. Zdaniem Prezydenta, głównym zadaniem kierownictwa republiki jest zapewnienie stabilności gospodarczej i politycznej w czasie globalnego kryzysu, wspieranie potrzebujących grup ludności oraz realizacja ambitnych celów młodzieży.

Romualda Kolińskiego poznałem pod koniec lat 80. ubiegłego wieku. Prowadził skromny bar ,,Roko’’ naprzeciwko sieradzkich redakcji, wtedy przy ulicy Armii Czerwonej 14. Bar był zwyczajny, cztery stoliki na krzyż, piwo, bigos, fasolka po bretońsku. Ale prowadzący ten przybytek człowiek zwyczajny nie był. Nie tylko znajomi mówili na niego Kola.

Tak się już moim życiu składa, że od urodzenia były wokół mnie kobiety. Przyszedłwszy na świat w roku 1955, dokładnie w dzień zburzenia Bastylii, czyli w święto Francuzów, dostałem się w ręce Marii Brajer z Widawy, położnej, jak to wtedy mówiono akuszerki. Tuż obok mnie i mamy była babcia moja, wielkiej zacności Walentyna Bączyk, z domu Płaczek. Kobieta, która kochała mnie najbardziej ze wszystkich ludzi na świecie. Mama moja, Marianna Bączyk miała wiele koleżanek, które uwielbiały małego, a potem coraz większego Krzypia. Od urodzenia były wokół mnie kobiety. I tak mi już zostało, i niech tak będzie.

Zdaniem amerykańskich naukowców, w ciągu 10 lat powstanie w pełni funkcjonalny sztuczny ludzki mózg. Takie rewelacje ogłosił Henry Markram, dyrektor Blue Brain Project, podczas międzynarodowej konferencji TED w Oxfordzie.

Odwiedzając co jakiś czas Kazachstan, a przede wszystkim jego stolicę Nur-Sułtan, dawniej Astana, najlepiej samemu można się przekonać jak zmienia się ten kraj. Piętnaście lat temu, gdy przyjechałem tam pierwszy raz, był to wielki plac budowy z szerokimi ulicami i pięknymi nowymi budynkami, w tym perełkami zaprojektowanymi przez najlepszych światowych architektów. Ale to wszystko wyglądało jakby było w stepie. Pięć lat temu miasto już w swojej centralnej części praktycznie było gotowe, łącznie z operą, czy licznymi centrami handlowymi, ale w dalszym ciągu były to budynki już nie w stepie, ale nie w takiej miejskiej infrastrukturze jaką znamy, czegoś brakowało, chociażby zieleni, lub może było jej bardzo mało? Pojawiła się w 2017 roku, gdy w Astanie zorganizowano EXPO. Nie dość, że się pojawiła, to praktycznie zdominowała miejską infrastrukturę – Ówczesna Astana stała się miastem zieleni. A dzisiejszy Nur-Sułtan widziany z perspektywy z przed kilku dni, to już normalna światowa metropolia ze swoim klimatem, kafejkami, rozpoznawalnymi obiektami, czy korkami ulicznymi, bo te pomimo szerokich dwupasmowych ulic, tu są.

Kiedy ma być zimno, jak nie w styczniu? Może jeszcze w lutym, może w marcu, a i w maju śnieg potrafi u nas posypać nie tylko w Tatrach. Wieszczenie pogodowe nie ma nic wspólnego z prognozowaniem, które też jest swego rodzaju przewidywaniem, i często się nie sprawdza. Pisząc te słowa przypominam sobie wielkiej zacność fachowca, Włodzimierza Mateusiaka z Wielunia. Ten słynny swojego czasu w Sieradzkiem hydrometeorolog mawiał, że pogodę można przewidywać najwyżej trzy dni naprzód. Tak mówił i prawie nigdy się nie mylił.