Według raportu psychiatry Louanná Brizendine statystyczny człowiek wypowiada średnio od siedmiu tysięcy do dwudziestu tysięcy słów dziennie. Wyrazy te płyną z naszych ust z prędkością wody w górskim potoku. Ile z tych słów ma rzeczywiście jakiś sens? Ile z tych wyrazów niesie ze sobą jakiś przekaz?

Stojąc w porannym korku wyrzucamy z siebie soczysty stek przekleństw niejednokrotnie złorzecząc innym mobilnym krowom... wróć, znaczy się kierowcom. Tak miałem na myśli kierowców! Warto zastanowić się, ile z tych bluzg padłoby z naszych ust gdybyśmy wiedzieli, że przed nami jedzie ktoś z naszych najbliższych (oczywiście nie mówię o upierdliwiej teściowej czy jędzowatej sąsiadce z naprzeciwka). Mam na myśli raczej osoby, z którymi lubimy przebywać i czujemy się w ich towarzystwie swobodnie, dobrze, po prostu są dla nas ważne. O ile mniej słów padłoby, gdybyśmy zdawali sobie sprawę, że życzenia często się spełniają. Te najgorsze też... Sprawiedliwość lubi przybierać złośliwą maskę szydercy. Często nie wypowiadamy swych najskrytszych pragnień w obawie, że mogą przez to ulecieć, a to oznacza, że wierzymy w moc słów. Coś, co został wypowiedziane... zostało wypowiedziane i zwyczajnie nie możemy tego cofnąć. (o ile cokolwiek oprócz literówki w Wordzie, możemy w życiu cofnąć.)
Życie zostało skonstruowane tak, że jesteśmy skazani na pasmo pomyłek niemożliwych do naprawienia. A niektóre z gambitów okazują się mało skuteczne, pomimo że już utraciliśmy królową... (I nie, nie mam na myśli tego dość popularnego obecnie serialu pt. „Gambit królowej”). Cierpimy na słowotok i jednocześnie rzadko wypowiadamy zdania, które rzeczywiście mają sens. Komplementując częściej posuwamy się do niewybrednej fikcji mówiąc, że dziewczyna ma oczy, w których mógłbyś zatonąć mając pełną świadomość, że jedyny powód, dlaczego miałbyś w nich zatonąć to fakt, że są na tyle mętne i błotniste, że utknąłbyś w nich jak w bagnie, zanim odkryłbyś gdzie jest powierzchnia. Natomiast aspekty, które rzeczywiście doceniamy, często nie doczekują się naszej reakcji. Ile z słów, które wypowiadamy jest prawdą a ile zwyczajną fikcją, którą nachalnie, niczym Rom na targu wciskamy sobie i innym? A wszystko to jest zwyczajną próbą pokazania się z innej strony, nadania sobie nowej korzystniejszej dla nas formy. Częściej powiemy drugiemu człowiekowi coś miłego, aby osiągnąć swój cel (manipulując przy tym jego emocjami) aniżeli z rzeczywistej potrzeby sprawienia komuś przyjemności.
Cierpimy na hiperbolizację. Korzystamy ze zdań takich, jak: „Jeśli się spóźnisz to cię zabiję”, „Jak tym razem mnie nie przyjmą to się chyba powieszę”. Wnioski nasuwają się same musimy częściej wyrażać swoje myśli takimi, jakimi są. Nauczyć się nazywać swoje uczucia i o nich mówić. Język jest bardzo plastycznym narzędziem, można nim wyrażać zdania, które mają zupełnie inne znaczenie aniżeli to pozorne. Bo kto wie, może ten tekst jest równie przewrotny, jak i sama rewolucja francuska? A może jest po prostu zbitką nic nieznaczących słów?

Leon Kruk