Pocałunek damy w rękę (oczywiście tylko wtedy, gdy pierwsza ją poda), używanie wysublimowanych słów w jej obecności, podawanie kieliszka, godne przyjęcie “policzka”, bo wie, że załużył... Co to? Charakterystyka Tyranozaurusa Rexa z okresu kredowego? “Maniery? He He He, to jakiś rodzaj kreatyny czy Rocket Fuel?”. “Kiedyś tak postępowano wobec kobiet, by je sobą zainteresować, wyrazić szacunek do nich, bądź zwyczajnie swoją kulturę osobistą. “Eee? Co się będę pieprzyć, jak dobra sunia, to ją biorę pod pachę i ciągnę gdzie trzeba.”  
… Niech ten wdzięczny wielokropek, wyczerpie dyskusję na ten temat. Warto oponować, ale nad czymś, co ma jeszcze szansę na odratowanie.

Zachowania typu “nazrywam jej polnych kwiatów, które będą pasowały do jej gorsetu”, minęły i nie użalajmy się, że nie wrócą. Czasy się zmieniają, więc my też (o ile nie jest na odwrót). Jednak istnieje subtelna (jaka ja dzisiaj oszczędna...) różnica między dobrym zachowaniem, a takim, które nawet psa by obraziło. Mamy 2012 rok, zaszliśmy tak daleko, tyle osiągnęliśmy. Jesteśmy po rewolucji wolności (tej religijnej, jak i seksualnej). Wychowujemy dzieci na nagłówkach “Mów, co myślisz, bądź sobą”, “Jesteś, jaki jesteś”. Więc idzie Jasio, trzaśnie drzwiami przed mamą, a upomniany krzyczy, że dopasowywanie drzwi do twarzy ludzi, wyraża jego osobowość i nic komu do tego!
“Dobre maniery są przestarzałe. Jak spytam dziewczyny czy podać jej coś do picia, albo zwolnię krzesło, to wyjdę na zakochanego idiotę”. Otóż, czuję się zobowiązana, by powiedzieć w imieniu płci przeciwnej, że kulturalny chłopak to nie stojący pod balkonem śpiewający narzeczony, tylko...kulturalny chłopak.
Który widelec do którego śledzia to jedno, znajomość reguł grzecznościowych to... też jedno w sumie, bo wszystko to savoir - vivre. Głównie wynosi się z domu, ale chciałabym zwrócić też uwagę na “zwykłe” zachowanie w towarzystwie. Nie są to jasne, konkretne sytuacje, ale widać po nich charakter człowieka. Przykładowa impreza. Na hasło - pizza, widać entuzjazm wszystkich, ale nikomu nie przyjdzie na myśl, by zamiast dziewczyn do pizzeri wyszli nocą chłopaki. Słowa “dziękujemy” po ich powrocie także nie słychać..., no ale byłabym hipokrytką, przecież mówienie z pełną buzią to dopiero niekulturalne!

“Tak walczyły o równouprawnienie, emancypantki jedne...To teraz niech noszą, załatwiają.” Szkoda tylko, że właścicieli tych słów muszą zasłaniać owe surfażystki, gdy ktoś manualnie chce wymierzyć im sprawiedliwość. Wtedy wszystko jest w porządku, a ten nawet nie czuje, że ubyło mu trochę męskości i honoru... Gorzka prawda, a raczej to, że takich “mężczyzn” nie brakuje. Szczęście, że gorzkość tę neutralizują faceci, którzy biorą sprawy w swoje ręce nie czekając, aż kobieta im to pochwali.

Paulina Morawska
I LO w Sieradzu