To okropne uczucie. Wprost nie do zniesienia! Na samą myśl chce mi się płakać… Od kilku dni boję się zerknąć w kalendarz, który pokazuje końcówkę sierpnia, a co za tym idzie koniec naszej uczniowskiej dwumiesięcznej laby, odpoczynku od szkoły.

Im jestem starsza, tym szybciej mijają mi te wakacje. To tak, jakby zaczęły się jakieś dwa tygodnie temu, nagle pstryknięcie palców i już. Koniec. Koniec wylegiwania się na słoneczku, koniec wstawania o godzinie, w której zastanawiam się „zjeść śniadanie, czy poczekać godzinę do obiadu?”, koniec słodkiego lenistwa i przede wszystkim koniec „nic nie robienia”. Moje tegoroczne wakacje różniły się w dużym stopniu od wszystkich poprzednich, chociaż nie potrafię dokładnie sprecyzować, dlaczego. Miały w sobie „to coś”, co sprawiło, że chciałabym, aby trwały wiecznie...

Sporo czasu spędziłam poza domem, przeżyłam dużo miłych i ciekawych chwil, dzięki którym wyjątkowe wspomnienia będą mi towarzyszyć przez nadciągający wielkimi krokami nowy rok szkolny. Wyjazdy, imprezy, spacery..., mogłabym sporo wymieniać, ale aż sama się rozmarzyłam i łezka w oku się kręci, że to wszystko się już skończyło!

Początek września to także początek nowych obowiązków. Będąc w klasie maturalnej jestem pewna, że mi ich nie zabraknie.. Zawsze na początku roku jestem tak bardzo zmotywowana, niestety, z czasem ta motywacja dość szybko znika i przeradza się w rozczarowanie w związku z mnóstwem nauki i nadmiernych wymagań nauczycieli. Głęboko wierzę, że w tym roku będzie inaczej, że te dobre chęci będą mi towarzyszyć przez cały (na moje szczęście krótszy) rok szkolny. Żeby nie było, że klasa maturalna to sama nauka, czeka mnie jeszcze cudowna studniówka, dlatego na razie pocieszam się myślą, że na pewno nie będzie tak źle. Zatem z wielkim zastrzykiem energii oraz ogromnej motywacji już za kilka dni ruszę z głową do góry do szkoły! Oby tylko ten zapał do nauki trwał jak najdłużej...

Św. Anna