Niezależnie od tego ile mamy lat, każdy z nas przeżywa swoje piękne i beztroskie chwile, które budują wspaniałe wspomnienia, ale także problemy, porażki, zmartwienia, cierpienia, upadki. I kryzysy. I w moim życiu nastał właśnie ten czas kryzysu. Czas nieprzyjemny i mam wrażenie, że ciągnący się w nieskończoność. Po chwilach szczęścia i przyjemności nadeszły ze wszystkich stron małe kryzysy, tworząc jeden, wielki!

Zawsze w takich chwilach myślę sobie, dlaczego jeśli się sypie, to wszystko? Dlaczego coś spada na mnie nagle, niespodziewanie, wystawiając mnie na próby, którym nie zawsze jestem w stanie sprostać... Kryzys wiary, kryzys nadziei, kryzys szczęścia, kryzys twórczy... Skąd się nagle tyle ich wzięło? Wciąż się zastanawiam. Myślę: a może dopadła mnie jesienna depresja? Może mam za mało witaminy D i potrzebuję słońca? To prawdopodobne. Szczere rozmowy z bliskimi faktycznie pomagają, ale gdy słyszę "nie martw się, będzie dobrze" to już nie mam ochoty nic mówić. Dlatego wolę napisać, przecież papier przyjmie wszystko i przynajmniej nie próbuje mnie sztucznie pocieszać. Może to rodzaj desperacji, może użalenie się nad sobą, może próba odnalezienia wyjścia z trudnych sytuacji. Ale pisanie w tym pomaga, przynajmniej mnie. Zasypiam z myślą, aby jutro wstać silniejszą i uporać się z tym, co dręczy i zaprząta głowę. Ale tylko Ten na górze wie, jak będzie wyglądało moje jutro.

 

AA Psyche

foto:pixabay.com