Ta historia zaczęła się zanim jeszcze ktokolwiek słyszał takie hasła jak koronawirus czy pandemia. Reżyser sztuki Justyna Rubajczyk, kiedy zajęła się tworzeniem spektaklu nie wiedziała jeszcze wtedy co dokładnie chce zrobić, ale wiedziała, że chce stworzyć spektakl inspirując się wypowiedziami reszty młodych aktorów tak, aby przekazać przez sztukę ich emocjonalny głos. To jak dzisiejsze pokolenie nastolatków widzi świat. Młodzież w spektaklu miała manifestować swoje przemyślenia, uczucia i poglądy. Stąd właśnie w późniejszym etapie tworzenia pojawił się tytuł – „Manifest”.

- Manifest jest sztuką bardzo bliską naszym sercom, ponieważ przedstawia niefiltrowane uczucia, pragnienia i wątpliwości, które budzą się w nas podczas dorastania. Dlatego właśnie praca nad spektaklem była tak ciekawa i owocna – przyjrzeć się kompleksom, ale i nadziejom, razem, w twórczy sposób. Jestem pewna, że sztuka ta przyniesie widzom takie samo poczucie bliskości i zrozumienia siebie nawzajem, jakie nam zapewniła praca nad nią – podkreśla Justyna Rubajczyk. Przygotowywanie do sztuki zaczęli od wspólnego wypisania pomysłów na kartkach. Justyna poukładała wypowiedzi w logiczną całość, z których później z grupą zaczęła pracę nad spektaklem. Proces twórczy nie opierał się jak zazwyczaj to bywa na napisaniu scenariusza. Spektakl był tworzony „obrazami”, przeniesiono wypowiedzi z papieru na scenę. Nadano słowom ruch, emocje, symbole, cechy. Praca szła płynnie, każdy z młodych artystów czuł, że przelewa na deski teatru cząstkę siebie.
- Manifest to spektakl, który naprawdę wywołuję ciarki, a jego temat jest mi bliższy niż każdy inny. Jego tekst jest napisany od serca, bo dużo tekstów jest wziętych z naszego codziennego życia. Jako aktor grający w tym spektaklu czułem się świetnie, nasza rodzinka teatralna daje sobie energię nawzajem, kiedy ktoś ma zagrać złość, to drugi aktor bardzo szybko i dobrze, pomoże mu tą złość z siebie wyrzucić - mówi Kamil Woliński. Kolejny aktor wypowiada się na temat sztuki - Więc tak... Manifest to dla mnie bardzo głęboki spektakl. Niejednokrotnie można było się utożsamiać z tym co się dzieje na scenie, a czasami odczuć lekkie deja vi. Patrząc na sztukę od strony aktora, który ją tworzył, było to wspaniale przeżycie. Justyna Rubajczyk pokazała mi inną stronę gry aktorskiej, kiedy to nie tylko odgrywamy postać, my nią w sztuce jesteśmy. Wiemy co czuje postać, co przeżyła, co widziała i jak zareaguje, bardzo fascynujący przeżycie – mówi Hubert Buczek. Teatr Face To Face prowadzi Zbyszek Rudecki, który jest dla młodych artystów opiekunem oraz reżyserem. Pomaga młodzieży nie tylko z problemami na scenie, ale również jest dla nich wsparciem w kuluarach. Czuwał nad spektaklem Justyny, często doradzając czy to w doborze oświetlenia, czy scenografii.
- Podczas tworzenia Manifestu niejednokrotnie widziałem w odgrywanych scenach siebie, co pozwoliło mi bardzo wczuć się w swoją postać oraz zżyć z innymi aktorami na scenie. Od początku podobała mi się forma w jakiej Justyna Rubajczyk pracowała z nami nad spektaklem. Czułem się częścią sztuki i włożyłem w nią całego siebie. Baśnie Italo Calvino to kontra do pełnego przemyśleń Manifestu, których tworzenie przyniosło mi bardzo dużo radości i pozwoliły mi bawić się na scenie - mówi Filip Majewski. Zbyszek ma pod swoimi skrzydłami dwa teatry. Kiedy Face To Face skupiało się na „Manifeście”, w tym samym czasie Fundamentum zajmowało się swoją sztuką „Baśnie Italo Calvino”, która była reżyserowana przez niego. Przedstawienie jest kompilacją pięciu baśni podanych humorystycznie i niekonwencjonalnie. Są epizody grozy, uśmiechu, zastanowienia się nad poszukiwaniem uniwersalnych wartości takich jak miłość, szczęście, dojrzałość. Zabiera ono widza w podróż do świata ludowej tradycji i fantazji.
- Baśnie to humorystyczne przedstawienie, to rozrywka dla widza. Mogliśmy się świetnie bawić wykorzystując naszą młodzieńczą energię. Dużo debiutów na scenie, a dla starszych aktorów odpowiedzialność za opiekę nad nimi. Dlatego bardzo ważna była współpraca wszystkich, podczas której zżyliśmy się jeszcze mocniej, tworząc spektakl w trudnych warunkach i jesteśmy z tego bardzo dumni. Efekty naszej twórczej pracy można zobaczyć na razie w Internecie. Robiliśmy to, co kochamy i w dobrym towarzystwie – uśmiecha się Ewa Agaś – Lange. Wybór baśni był odskocznią od poważniejszych tematów jakimi wcześniej zajmowała się młodzież, jednak nie są to baśnie dla małych dzieci. Inspiracją w wyborze scenariusza była aktorka Agnieszka Kołodyńska Iglesias, która podczas warsztatów z teatrami poleciła włoskie baśnie. Choć Face To Face oraz Fundamentum to osobne teatry, które posiadają jednego opiekuna, w obu sztukach możemy zobaczyć tych samych aktorów. Młodzież z obu grup bardzo dobrze się zna i uzupełnia scenicznie. Okazji do integracji jest wiele, nie tylko podczas ich wspólnych prób, ale również podczas warsztatów z zawodowymi aktorami, dzięki którym mogą doskonalić swoje umiejętności sceniczne. Relacje z warsztatów, wyjazdów i prób teatrów można obserwować na Instagramie: www.instagram.com/explore/tags/teatrfundamentum/?hl=pl
- Uwielbiam nasz teatr, ponieważ jest dla mnie odskocznią od problemów życia codziennego. Niesamowite jest to, że kiedy wchodzę na scenę nie myślę o nich. Pomimo tego, najważniejszym aspektem, przez który jestem częścią Fundamentum są niesamowici ludzie. Każdy z nas jest inny, a jednak w kontrze do dzisiejszych realiów świata, jesteśmy jak jedna rodzina. Jest to dla mnie, introwertyka, szczególnie ważne, ponieważ w moim normalnym życiu zawsze towarzyszy mi uczycie wyobcowania. Próby są czasem pracy, ale nigdy nie brakuje na nich zabawy i śmiechu – mówi Justyna Kaczmarczyk. Niestety praca młodzieży nad spektaklami musiała zostać wstrzymana przez sytuacje, która bardzo mocno dotknęła cały świat. Pandemia oraz obostrzenia, które były jej następstwami nie pozwoliły artystom dokończyć spektakli. To jednak nie zniechęciło młodzieży do wspólnego tworzenia. Postanowili działać dalej, rozpoczęli próby online, nagrywali łamańce językowe, a nawet odgrywali przed kamerami swoich telefonów psychologie postaci ze spektakli. Młodzieży jednak ciągle było mało chcieli dzielić się swoją twórczością z innymi pomimo, że nie mogli wychodzić do ludzi. Nagrali słuchowiska, które oddawały mroczny i wesołkowaty klimat wszystkich pięciu baśni i udostępnili je na portalu youtube: www.youtube.com/channel/UCc1aLLLC2GKSNe3uYL7MQjQ/videos
- Podczas pracy online, aby przygotować się do postaci i ją zrozumieć trzeba było nieźle się pobawić. Ustawianie kadru, zrobienie tła, muzyka, rekwizyty, czyli po prostu dużo zabawy, dzięki której nasze postaci mogły się rozwinąć, a wraz z nią nasza wyobraźnia. Plusów jest mnóstwo – podkreśla Weronika Pluskota. Przełomowym momentem podczas zdalnych prób były spotkania z ludźmi kultury. Młodzież miała okazje otrzymać wsparcie psychiczne podczas cięższego okresu twórczego oraz pomoc w dalszym rozwoju sztuki od wielu aktorów i aktorek takich jak: Jan Jakubowski, Antek Królikowski, Rafał Królikowski, Arkadiusz Wójcik, Agnieszka Kołodyńska Iglesias, Paulina Holtz, Marta Andrzejczyk, Katarzyna Pawłowska, psycholog Anny Jurek oraz od reżysera filmowego i teatralnego Jose Iglesiasa Vigila. Wywiady i relacje z nimi można zobaczyć na fanpagu teatru: www.facebook.com/teatrfundamentum
- Praca podczas pandemii nie należała do najłatwiejszych, teatr w dużym stopniu polega na żywej, realnej współpracy i doświadczeniach, co niestety zostało nam zabrane. Nie mieliśmy przez długi czas możliwości spotykać się, ani w pełnej sile doskonalić naszych umiejętności aktorskich. Jednak z naszym nieskończonym zapałem do pracy scenicznej nie poddaliśmy się – podkreśla Bartek Sławski. Po wielu miesiącach pracy zdalnej, młodzież zaczęła szukać innego rozwiązania. W styczniu br. pojawiła się propozycja trzydniowego teatralnego maratonu na terenie Powiatowego Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego w Zduńskiej Woli, dzięki uprzejmości Pani Joanny Jarosławskiej Dyrektora Powiatowego Centrum Kultury, Sportu i Rekreacji w Zduńskiej Woli, która dokładnie rozumiała co czują młodzi artyści. Dla nich było to duże wyzwanie. Mieli oni przez 72 godziny dokończyć dwie sztuki, przygotowywane od roku, a następnie nagrać spektakle. Czas płynął nieubłaganie jednak twórczo i efektywnie. Młodzież nie widziała się w pełnym składzie od pół roku, odnowienie kontaktów dało im dużo siły i energii do wspólnego działania.
- W teatrze jestem od około roku, ale mimo tego krótkiego czasu mogę powiedzieć, że nie zawsze było tak wyjątkowo ciężko jak teraz. Pandemia uniemożliwiła nam spotykanie się na żywo, co przy pracy w teatrze jest niemal niewyobrażalne. Dlatego gdy tylko nastała dla nas okazja byśmy mogli spotkać się wreszcie, przeprowadzić wspólnie warsztaty i dokończyliśmy rozpoczętą dawno pracę nad sztukami. Wzięliśmy się po prostu do pracy – mówi Mateusz Konieczny.
- Mozolna, tytaniczna praca po 10 godzin dziennie (nie przesadzam) przyniosła oczekiwane efekty. Po roku, od stycznia 2020, trzeba było sprawdzić wszystkie rekwizyty, jak młodzież pamięta teksty, emocje, ruch, interakcję, a później szlifować... szlifować i dopieszczać. Wyszło cudownie i jestem z nich dumny, bo każdy ciężko pracował. Okres pandemii był (i jest nadal) dla naszego offowego teatru sprawdzianem, który młodzież zdała celująco. Skąd tyle charyzmy u nich? Z miłości do teatru – wypowiada się opiekun teatrów Zbyszek Rudecki. Młodym adeptom sztuki teatralnej udało się zmieścić w zaplanowanym czasie i pokazać światu spektakle, których tworzenie zajęło rok. Mimo wielu problemów po drodze młodzież nie poddała się i wspólnymi siłami dokończyli sztuki, w które włożyli swoje serca i dusze.

Filip Majewski, Zespół Szkół Elektronicznych w Zduńskiej Woli, w teatrze offowym od 3 lat.

Foto: Izabela Padok